Hawking, czasami określany jako najbardziej wpływowy fizyk teoretyczny od czasów Einsteina, powiedział, że czarne dziury nie mogą być uważane za „czarne” i muszą emitować cząstki
W 1970 roku Stephen Hawking zasugerował, że czarna dziura płynie, powoli rozpuszczając się jak aspiryna w szklance wody. W tym momencie udało mu się obalić główną zasadę wszechświata.
Od czasu, gdy Albert Einstein opublikował swoją ogólną teorię względności w 1915 r., Przewidując istnienie czarnych dziur, wszyscy wierzyli, że pochłaniają wszystko w pobliżu, a nawet światło. Następnie wierzyli, że są to doły bez dna, z których materia i energia nie są sposobami ucieczki.
Jednak Hawking zakwestionował ten pomysł, stwierdzając, że czarne dziury wcale nie są „czarne” i powinny emitować cząstki. To stało się prawdziwym bólem głowy dla fizyków. Faktem jest, że teoria Einsteina, która przeszła wszystkie testy eksperymentalne, nie wyjaśnia zachowania cząstek w subatomowej „kwantowej” sferze.
Początkowo uważano za kontrowersyjne, że teoria czarnych dziur Hawkinga może być możliwym pomostem między dwiema głównymi teoriami fizycznymi - ogólną teorią względności i mechaniką kwantową. Ale po raz pierwszy pojawił się proces fizyczny, który łączył grawitację i mechanikę kwantową. Mechanizm nazwano promieniowaniem Hawkinga, który zmarł 14 marca w dniu urodzin Einsteina. Udało mu się odkryć, że kiedy prawa kwantowe fizyki atomów i cząstek elementarnych zostały zastosowane do czarnych dziur, w rezultacie te ostatnie miały emitować promieniowanie.
„Teoria wszystkiego”
Jeśli czarne dziury emitują promieniowanie, muszą mieć temperaturę. Najważniejszą spuścizną naukową Hawkinga jest myśl, że czarne dziury powoli się rozpuszczają. Jednak promieniowanie Hawkinga stworzyło nowy problem - „paradoks informacji o czarnej dziurze”.
Jeśli czarna dziura zniknie, wtedy wszystkie kosmologiczne informacje z energii i materii, które wcześniej weszły, znikną. Fizyka zapewnia jednak, że informacje nigdy nie zostaną utracone. Od ponad 40 lat ten pomysł zmusza naukowców do sprzeczania się między sobą.
Wielu uważa również, że Hawking jest ważnym popularyzatorem nauki, ponieważ jego książka „Krótka historia czasu” została sprzedana w ogromnych ilościach.
