Nie myśl, że ADEPT to nieco fantazyjny projekt parasola. W rzeczywistości jest to urządzenie składane, które otwiera się tworząc okrągłą sztywną osłonę termiczną, zwaną aerozolem. Jest to ważna technologia, która pozwoli Ci wylądować na innych światach i dostarczyć cenne towary z większym bezpieczeństwem i wydajnością.
Statek kosmiczny zwykle zbliża się do planet z prędkością dziesiątek tysięcy mil na godzinę. Jest niesamowicie szybki. Wejście do atmosfery przy takich wskaźnikach powoduje uderzenie i tarcie, tworząc silne ciepło tuż przed dziobem statku. Osłony aerozolowe spowalniają urządzenia przy wejściu i chronią je przed spaleniem. ADEPT może być kluczem do przyszłych misji NASA, które wymagają bardzo dużych aerozoli do ochrony statku kosmicznego w czasie lądowania na innych światach bez użycia większych rakiet.
Pierwszy lot testowy zaplanowano na 12 września z portu kosmicznego w Nowym Meksyku. Mechanizm uruchamiany jest w postaci parasola, jest oddzielony od rakiety w przestrzeni i odbywa się na wysokości 60 mil nad Ziemią. Test potrwa 15 minut, a maksymalna prędkość powinna osiągnąć około 2300 mil na godzinę. To niewiele do spalenia, a celem testu jest obserwacja początkowej sekwencji rozmieszczenia i ocena stabilności aerodynamicznej.
Podwójne instalacje ADEPT obejmują jednostkę lotu dla pierwszego testu 12 września i zapasowy. Jednostki są prezentowane w stanie rozwiniętym. Średnica osłon termicznych wynosi 28 cali. Ma też ładunek i CubeSat - 12 x 4 x 4 cale
Wstępne testy ADEPT przeprowadzono na powierzchni, ale lot zademonstruje funkcjonalność i rozmieszczenie przy zerowej grawitacji, a także wejście do atmosfery. Konstrukcja w kształcie parasola wykorzystuje elastyczną, trójwymiarową tkaninę węglową rozciągniętą na przesuwnych żebrach i słupach, które stają się sztywne po pełnym wysunięciu. Głównym składnikiem jest tkanina węglowa, która chroni przed spalaniem.
Brandon Smith i Joseph William przeprowadzają końcowy test ADEPT w pierwszym teście rozmieszczenia
Kolejnymi krokami projektu będzie opracowanie i przeprowadzenie testu na wejście na Ziemię z wyższymi prędkościami „orbitalnymi” (17000 mil na godzinę), co umożliwi rozwój technologii z okiem na Wenus, Marsa lub Tytana, a także wydobycie próbek księżycowych.
