Jedynym wnioskiem, jaki można wyciągnąć po locie stacji NASA Nowe Horyzonty (Nowe Horyzonty) 14 lipca 2015 r., Jest to, że nie rozumiemy niczego w ewolucji planet. A teraz, po opublikowaniu nowych zdjęć z Plutona, inny krajobraz (w rzeczywistości jest ich kilka) wymyka się wyjaśnieniom.
Badając terminator Plutona (linia oddzielająca oświetloną i nieoświetloną powierzchnię tej karłowatej planety), naukowcy napotkali bardzo dziwny krajobraz z powtarzającymi się zmarszczkami przypominającymi powiększony wzór skóry węża. Najbardziej zdumiewające jest to, że większość zdjęć o wysokiej rozdzielczości pokazuje odbicie Belt Kapeir, a planetolodzy nie mają pojęcia, co się dzieje.
William McKinnon z University of Washington w St. Louis uderza niezwykłość i tajemniczość krajobrazu, rozciągająca się na setki kilometrów. Według niego jest to bardziej kora drzewa lub łuski gada niż rasa. Zajmie trochę czasu, aby się zorientować, być może jest to wynikiem połączenia wewnętrznych sił tektonicznych i sublimacji lodu, co jest spowodowane słabym światłem słonecznym na Plutonie. Choć pozostaje to tajemnicą.
Ale kiedy naukowcy o tym myśleli, pojawiły się jeszcze bardziej wspaniałe obrazy, w tym kolorowe zdjęcia Plutona w wysokiej rozdzielczości. Szczególnie uderzające zdjęcia jednego obszaru, przypominające kształtem serce znajdujące się na prostym, nieformalnie nazywanym satelicie (Sputnik Planum). Obszar ten składa się z ogromnych strumieni egzotycznego lodu. Również wokół komórek lodu znajdują się skaliste wysepki. Wydmy są nadal obecne lub wyglądają jak wydmy. Bliższa analiza tych komórek ujawniła lodowatą powierzchnię o pofałdowanej strukturze, o czym można się tylko domyślać. Naukowcy sugerują, że ta tekstura może być związana z procesem sublimacji, kiedy lód zamienia się w gaz, tworząc cienką atmosferę Plutona.
Dodatkowe informacje na temat dystrybucji lodów metanowych, które zostały otrzymane, tworzą raczej więcej pytań niż odpowiedzi. Jedną z tajemnic jest to, że lód metanowy jest obfity na równinie Sputnik i tak tajemniczo mało w innej miejscowości, nieformalnie zwanej Cthulhu Region. Oprócz satelity lód metanowy jest bogaty w dobrze oświetlone obszary, gromadzi się na równinach i wzdłuż krawędzi kraterów. Ale w nich nie jest. Według Willa Grundy'ego z Lowell Observatory (Flagstaff, Arizona) przypomina to klasyczny problem kurczaków i jaj. Naukowcy nie wiedzą, dlaczego tak się dzieje, ale dobrą wiadomością jest to, że stacja „Nowe Horyzonty” ma zdolność mapowania całej powierzchni Plutona, a to jest kluczowe dla zrozumienia tego, co się dzieje.
Właśnie zaczęliśmy studiować Plutona i jego krajobrazy, zupełnie inaczej niż na ziemi. Te ostatnie obserwacje najprawdopodobniej potwierdzają, że od dziesięcioleci pracujemy nad pełnym zrozumieniem głównych sił napędowych, które tworzą atmosferę i powierzchnię planety. Jesteśmy dopiero na początku. „Nowe horyzonty” przekażą dane na Ziemię w 2016 roku, otwierając zaskakująco dynamiczny mały świat na obrzeżach Układu Słonecznego.
