Ten obraz pokazuje dwa różne widoki Starożytnego Marsa: jeden ciepły i wilgotny (u góry po lewej), a drugi zamarznięty, lodowy świat.
Na podstawie nowych badań staje się jasne, że starożytny Mars mógł przypominać bryłę lodu niż ciepłą, wilgotną planetę, jak wierzy wielu badaczy. Obserwacje pokazują, że kanały widoczne na powierzchni Czerwonej Planety lepiej wyjaśniają erozję ze śniegu i lodu niż płynącą wodę, która płynęła wzdłuż jej powierzchni w odległej przeszłości.
Ale jeśli w przeszłości Czerwona Planeta naprawdę wyglądała jak lodowata pustynia, pojawienie się potencjalnego życia na niej 3 lub 4 miliardy lat mogło napotkać nowe trudności, twierdzą naukowcy.
Robin Wordsworth, główny autor badań i profesor nadzwyczajny w Harvard School of Engineering and Applied Sciences, powiedział w oświadczeniu, że nie zrozumiał jeszcze w pełni tego pytania: „Pozostało jeszcze wiele do zrobienia”.
Wordsworth i jego zespół doszli do tego wniosku po uruchomieniu trójwymiarowego modelu atmosfery, aby zobaczyć, jak woda krąży między nim a powierzchnią Marsa miliardy lat temu.
Pierwsza opcja rozważała umiarkowany teren Marsa o temperaturze około 10 stopni Celsjusza. Drugi scenariusz dotyczył warunków lodowych, gdzie powietrze zostało schłodzone do minus 48 ° C.
W rezultacie okazało się, że model „zimny” jest bardziej odpowiedni do tworzenia głębokich kanałów na powierzchni planety, które statek kosmiczny obserwował przez długi czas. Ponadto naukowcy powiedzieli, że „zimny model” dokładniej odzwierciedla warunki rozwoju naszego Słońca (jego średnica wynosiła wówczas 25 procent dzisiejszego) i osi Marsa, która została pochylona 3-4 miliardy lat temu. Ten scenariusz zakłada, że bieguny Marsa były przechylone w kierunku Słońca, a lód gromadził się na równiku.
Czy Mars jest wystarczająco mokry, aby utrzymać życie?
W tym czasie panowała również gęstsza atmosfera, która sprawiała, że efekt był jeszcze silniejszy: na równiku było zimno i ciepło na biegunach. Więc może w przeszłości Mars był ciepły i mokry? Naukowcy powiedzieli, że taki scenariusz jest mało prawdopodobny, ponieważ poprzednie badania pokazują, że dwutlenek węgla, pył i chmury nie wystarczają do takich warunków.
Po dodaniu nowych efektów do modelu naukowcy opracowali scenariusz, w którym ilość opadów w całej planecie znacznie się zmieniła. Arabia i basen Hellas, gdzie występuje kilka form erozyjnych, byłyby obszarami wilgotnymi, twierdzą naukowcy.
Ponadto model pokazał kilka miejsc (na przykład Margaritifer Sinus), które były prawie suche. Dzieje się tak, ponieważ, podobnie jak na Ziemi, góry na Marsie również opóźniają deszcz. W szczególności region Tarsis na Czerwonej Planecie spowodowałby opady atmosferyczne po stronie zachodniej (pod wiatr), podczas gdy sinus Margaritifer był suchy na wschodzie.
