Oto artystyczna wizja planety Proxima Centauri b obracającej się wokół czerwonego karła Proxima Centauri (najbliższej gwiazdy Układu Słonecznego). Podwójna gwiazda Alfa Centauri AB jest również widoczna między planetą a gwiazdą Proxima Centauri. Egzoplaneta jest nieco bardziej masywna niż Ziemia i znajduje się w strefie nadającej się do zamieszkania, gdzie temperatura jest odpowiednia dla obecności wody w stanie ciekłym na powierzchni.
Co łączyło Stephena Hawkinga, Marka Zuckerberga i rosyjskiego miliardera Jurija Milnera? To trio marzyło o znalezieniu kosmitów w systemie Alpha Centauri. Dlatego stworzyliśmy projekt Przełom Starshot, którego głównym celem jest wysłanie stada nanosatelitów na odległość 4,37 lat świetlnych. Muszą być wystarczająco podkręcone, aby dostać się do sąsiedniego systemu przez 20 lat i eksplorować potencjalnie zamieszkałe światy.
Takie złożone projekty napotykają wiele przeszkód, z których jedną jest hamowanie. Możesz wysłać statek kosmiczny z jedną piątą prędkości światła. Jeśli jednak nie zwolnisz ich w miejscu docelowym, otrzymasz tylko niewyraźne zdjęcia. Dlatego nie jest konieczne hamowanie, zwłaszcza w misji międzygwiezdnej.
Teleskop Hubble'a był w stanie złapać jasny blask najbliższej gwiazdy - Proxima Centauri. Żyje w gwiazdozbiorze Centaura w odległości 4 lat świetlnych. Wydaje się tu jasne, ale nie można go znaleźć gołym okiem. Średnia widoczność jest bardzo niska, a pod względem masywności osiąga tylko 8 część słońca. Ale okresowo zwiększa się jasność. Proxima należy do kategorii migających gwiazd. Oznacza to, że procesy konwekcji w środku prowadzą do przypadkowych zmian jasności. Wskazuje również na długie istnienie gwiazdy. Naukowcy uważają, że pozostanie na etapie głównej sekwencji kolejnych 4 bilionów lat, czyli 300 razy więcej niż współczesny wiek uniwersalny. Obserwacje przeprowadzono za pomocą kamery planetarnej 2 teleskopu Hubble'a. Proxima jest zawarta w systemie z dwoma członami - A i B, a nie w ramce. Niedawno badacze z Instytutu Maxa Plancka (Monachium) poinformowali, że znaleźli rozwiązanie. W nowym badaniu opisali, jak wykorzystać promieniowanie i grawitację gwiazd systemu Alpha Centauri do spowolnienia nanosatelitów i zebrania danych jakościowych. Pozwoliłoby to nawet na rozszerzenie badania poprzez przesunięcie satelitów do Proxima Centauri b - najbliższego potencjalnie zamieszkałego świata.
Obecny projekt projektu opiera się na wykorzystaniu żagli do lotu. Sonda zostanie wystrzelona w kosmos za pomocą potężnych laserów, które poruszają żaglem za pomocą fotonów. Jeśli technologia zadziała, statek kosmiczny nie będzie potrzebował silników i będzie w stanie przyspieszyć do 37359 mil na sekundę.
W nowym badaniu naukowcy wzywają do zastąpienia matrycy laserowej żaglem „fotonowym”, który jest napędzany promieniowaniem słonecznym, a następnie składany z maksymalną prędkością. To prawda, że czas przybycia zmieni się z 20 do 95 lat, ale zwolni to w momencie przybycia do systemu gwiezdnego.
Widok Alfa Centauri w dużej skali utworzony na podstawie zdjęć wykonanych w projekcie Digitized Sky Survey 2. Gwiazda wydaje się duża ze względu na rozpraszanie światła na optyce teleskopu, a także emulsję fotograficzną. To jest najbliższy nam system gwiezdny.
Gdy sondy docierają do Alpha Centauri, grawitacja gwiezdna może zostać użyta do wyleciecia z systemu i kontynuowania zbierania danych. W rzeczywistości sondy będą mogły poruszać się po wszystkich gwiazdach systemu Alpha Centauri i powrócić do interesującej nas egzoplanety. Wszystko to zajmie trochę mniej niż 150 lat. Czy misja jest warta tak długiego oczekiwania? Wszystko zależy od celu. Jeśli chcemy tylko udowodnić rzeczywistość lotów międzygwiezdnych, możemy zostawić wszystko na obecnym etapie. Jeśli mówimy o badaniach i poszukiwaniu życia na innych planetach, technologia hamowania dostarczy danych jakościowych. Możemy uzyskać wiele przydatnych informacji, ale nasze wnuki rozszyfrują je.
