Zdjęcie Jowisza zrobione przez sondę Juno.
Dane urządzenia Juno w nowy sposób patrzą na konkretną planetę i gigantów gazowych jako całość. Satelita przybył na orbitę w lipcu 2016 r. I przechodzi w odległości 3000 mil nad chmurami równikowymi.
Powstałe zdjęcia wydają się niesamowite. Ale jeszcze bardziej martwi się skład, rdzeń, bieguny i magnetosfera. Do badania wewnętrznej struktury wykorzystano 8 instrumentów naukowych. Dwa narzędzia SwRI są zaangażowane w zorze - najbardziej ambitny pokaz świetlny w naszym systemie. JADE wyświetla czujniki skonfigurowane do wyszukiwania jonów i elektronów. Spektrograf ultrafioletowy monitoruje zorze w promieniach ultrafioletowych, aby zobaczyć górną atmosferę. Naukowcy myśleli, że znajdą coś przypominającego ziemskie procesy, ale czekała na nich niespodzianka.
Chociaż natrafiają na podobieństwa, inne procesy są zaangażowane w tworzenie zorzy. Emisję plazmy obserwowano w górnej warstwie atmosfery wypełniającej magnetosferę. Ale energetyczne cząstki blasku na Jowiszu różnią się od ziemskich.
Interesujące jest również to, że linie sygnałowe znikają w pobliżu biegunów. Zdjęcia pokazują wirujące burze osiągające rozmiar Marsa, na niebieskim tle. Naukowcy śledzą te strefy i pasy od wielu dziesięcioleci i próbują zrozumieć, jak daleko mogą się posunąć. Sonda mikrofalowa wskazuje, że osiąga ciśnienie 100 bar (100 razy większe niż ciśnienie na poziomie morza na Ziemi). Istnieje asymetria między północą a południem, więc głębokość tych pasm jest nierówna. Na linii równikowej płynie wąski strumień amoniaku. Juno śledzi pola grawitacyjne i magnetyczne, aby zrozumieć skład planetarny i odkryć masę jądra. Istnieje założenie, że wirujący i konwekcyjny płyn w zewnętrznym rdzeniu (dynamo) działa jako mechanizm tworzenia pól magnetycznych.
Ta migawka została wykonana na podstawie danych Juno (25 maja 2017 r.), Wyświetlających południowy biegun Jowisza. Formacje owalne to cyklony, których średnica sięga 1000 km. Są one oddzielone od Wielkiej Czerwonej Plamy - szalejącej burzy po południowej stronie równika.
Widoczne obserwacje przekroczyły oczekiwania. Na przykład wielkość pola magnetycznego osiągnęła 7,766 Gaussa. Ale jeszcze bardziej uderzyły ich zmiany przestrzenne w polu: znacznie wyższe w niektórych obszarach i niższe w innych.
Juno to druga misja utworzona w ramach projektu New Frontiers. Pierwszym z nich było Nowe Horyzonty, które dostarczyło historycznego bliskiego spojrzenia na Plutona w lipcu 2015 roku. Teraz urządzenie leci do pasa Kuipera.
