Nowe badania pozwalają uzyskać bardziej cenne informacje na temat czarnych dziur o średniej masie i ich aktywności. Naukowcy postanowili skupić się na gwiazdach i innych ciałach niebieskich poruszających się zbyt blisko czarnej dziury. W tym procesie ciało zostaje rozdarte przez potężne siły pływowe czarnej dziury. Podczas takich gwałtownych wydarzeń obiekt ulegający zniszczeniu jednocześnie rozciąga się i kurczy w przeciwnych kierunkach. Jeśli mówimy o białym karle (martwym jądrze gwiazdy słonecznej), to kompresja wystarcza na krótką re-fuzję jądrową, która może ożywić białego karła na co najmniej kilka sekund.
Dla takiego manewru biały karzeł musi przejść stosunkowo blisko (wewnątrz promienia pływowego) do czarnej dziury o masie pośredniej, która jest 1000-10000 razy masywniejsza niż Słońce. Wynika to z faktu, że rozmiar czarnej dziury koreluje z jej masą. Jeśli masywność nie wystarczy, promień pływu jest mniejszy niż parametry białego karła, a następnie białego karła, który połyka czarną dziurę. Jeśli masa jest zbyt duża, biały karzeł znajdzie się w środku, zanim siły pływowe go zniszczą.
Symulacja komputerowa białego karła przerywanego przez czarną dziurę o masie 1000 słonecznych
Niestety, naukowcy nie mają jeszcze bezpośrednich dowodów na istnienie czarnych dziur o pośredniej masie. Ważne jest, aby uzyskać te dane, aby lepiej zrozumieć proces powstawania ich supermasywnych braci. Zdarzenia pływowe są czasami zdolne do generowania dużych błysków EM i potencjalnie wykrywalnych fal grawitacyjnych. Jak dotąd tylko dziesiątki odkryć pokazały wydarzenia zniszczenia pływowego, a żaden z nich nie dotyczył zniszczenia białego karła. Tak więc nadal będzie to widoczne w przyszłych recenzjach. Część materiału wyrwanego ze zniszczonego obiektu zostanie połknięta przez czarną dziurę, ale znaczna ilość zostanie wyrzucona w otaczającą przestrzeń jako śmieci. W rezultacie te śmieci mogą stać się częścią przyszłych pokoleń gwiazd i planet, więc skład chemiczny wpływa na konsekwencje. Podczas gwiezdnego zniszczenia pływów następuje spalanie jądrowe, powodujące znaczne zmiany w składzie chemicznym. Oznacza to, że przekształca hel, węgiel i tlen białego karła w pierwiastki zbliżone do żelaza w układzie okresowym.
Podczas gdy zdarzenia zniszczenia białych karłów czarnych dziur są badane tylko na modelach komputerowych. Jednak zestaw symulacji potwierdził, że spalanie jądrowe jest powszechnym wynikiem, z wydajnością konwersji masy do 60%. Wydajność i tworzone elementy zależą od tego, jak blisko białego karła jest otwór. Modele generują również krótkie serie fal grawitacyjnych, częstotliwości i amplitud, które można wykryć za pomocą przyszłych instrumentów.
