17 lipca 2018 r. Starożytny kosmiczny fragment roztrzaskał się na księżyc, tworząc błysk energii. Dokładnie 24 godziny później kolejny kosmiczny rock powtórzył zdarzenie flash. Obecna analiza wskazuje, że są to dwa oddziałujące meteoroidy (fragmenty asteroid i komet), których rozmiar osiągnął parametr orzecha włoskiego. Najprawdopodobniej pochodziły one z deszczowego meteoru Kapornida, gdy Ziemia i Księżyc przeszły przez ogon komety 169P / NEAT.
Przez tysiąc lat ludzie twierdzili, że widzą krótkotrwałe zjawiska na powierzchni Księżyca. Te tymczasowe błyski są trudne do zbadania, a definicja pozostała niejasna. Dlatego naukowcy zwracają uwagę na takie zjawiska, aby uzyskać więcej danych o Księżycu, jego historii i przyszłości. Pierwsza systematyczna próba wykrycia uderzeń szoku rozpoczęła się od kamer CCD w 1997 roku. Obserwacja trwa dzięki nowoczesnej technologii MIDAS. Seria teleskopów wyposażonych w bardzo czułe kamery CCD, a sam projekt obejmuje trzy obserwatoria astronomiczne w Hiszpanii.
Instrumenty te identyfikują skały uderzające w ciemne obszary powierzchni Księżyca. Badając meteoroidy na Księżycu, można zrozumieć, jak często spadają i jaki może być wpływ na Ziemię. Tutaj ważne jest wyjaśnienie różnic. „Dalszą stroną” księżyca jest strona obrócona w innym kierunku niż ziemia, ale „ciemna” strona odnosi się do każdej części, która nie jest obecnie oświetlona przez słońce (na przykład półksiężyc).
