Układy planetarne utworzone w gęstych i masywnych regionach narodzin gwiazd otrzymują duże ilości aluminium-26, które wysycha bloki konstrukcyjne przed akrecją (po lewej). Utworzone w obszarach formowania się gwiazdy z niewielką masą planety tworzą ciała bogate w wodę i stają się światami oceanicznymi (po prawej)
Stała warstwa powierzchniowa Ziemi i klimat umiarkowany mogą częściowo zależeć od masywności sąsiedniej gwiazdy. Gdyby nie radioaktywne pierwiastki gwiezdne uwięzione we wczesnym układzie słonecznym, Ziemia mogłaby stać się wrogim światem oceanów pokrytym wielkimi lodowymi pokrywami.
Modele komputerowe pokazują istnienie dwóch różnych układów planetarnych. Są takie, które przypominają słońce, gdzie na planetach jest mało wody. Ale istnieją systemy ze światami oceanicznymi, ponieważ wokół głównego systemu nie było masywnej gwiazdy. Są to ważne odkrycia odzwierciedlające rolę kosmicznej gwiazdy w tworzeniu planety.
W rzeczywistości Ziemia jest niesamowicie sucha w porównaniu z planetami utworzonymi w różnych modelach. Woda pokrywa ponad 2/3 powierzchni ziemi, ale inne planety wewnętrzne typu ziemskiego są suche. Ale tutaj brak lepszej obfitości. Wszystkie planety mają rdzeń, płaszcz (warstwę wewnętrzną) i skorupę. Jeśli ilość wody na skalistej planecie jest znacznie wyższa niż ziemski wskaźnik, płaszcz jest pokryty globalnym oceanem i nieprzeniknioną warstwą lodu. Z tego powodu procesy geochemiczne stają się niemożliwe, takie jak cykl węglowy (jak na Ziemi), stabilizując klimat i tworząc warunki powierzchniowe do formowania życia.
Naukowcy stworzyli modele komputerowe do wyświetlania powstawania planet z bloków konstrukcyjnych, mianowicie planetozymali - skalistych ciał o wielkości kilkudziesięciu kilometrów. Podczas tworzenia układu planetarnego planetozymale pojawiają się w postaci dysku pyłu i gazu wokół młodej gwiazdy i stają się embrionami planetarnymi.
Radioaktywny silnik cieplny
Gdy planetozymale nagrzewają się od wewnątrz, część pierwotnej objętości lodu wodnego odparowuje i przechodzi w przestrzeń kosmiczną, zanim zostanie dostarczona na planetę. Ogrzewanie wewnętrzne mogło nastąpić wkrótce po narodzinach Układu Słonecznego 4,6 miliarda lat temu i nadal może trwać w wielu miejscach. Analiza pokazuje, że w czasie formowania się proto-słońca wybuchła w pobliżu supernowa. Elementy radioaktywne, w tym aluminium-26, zostały połączone w umierającą gwiazdę i trafiły do naszego młodego układu słonecznego. Naukowcy uważają, że przewidywania ilościowe z tego badania pomogą przyszłym teleskopom polującym na egzoplanety, śledzą potencjalne ślady i różnice w składzie planet, a także wyjaśnią wpływ mechanizmu degradacji aluminium-26.
W przyszłych misjach zaplanuj eksplorację planet egzoplanet wielkości Ziemi. Pomoże to zrozumieć, czy nasza planeta jest jedyna w swoim rodzaju, czy też istnieje wiele takich planet. Uzyskaj także lepsze zrozumienie roli efektu wybuchu supernowej.
