Naukowcy wysłali wiele misji w kosmos, aby zbadać słońce. Wcześniejsi i obecni naukowcy zajmujący się energią słoneczną to sondy ESA Proba-2 i SOHO, misje NASA SDO i STEREO oraz wspólny projekt NASA i ESA Ulysses. Jednak większość pojazdów koncentruje się na regionach równikowych gwiazdy. Wyjątkiem był Ulisses, obserwujący Słońce w szerokim zakresie przez prawie 20 lat przed zakończeniem misji w 2009 roku.
Pomimo badań Ulyssesa naukowcom brakuje danych o biegunach gwiazdy. Oznacza to, że należy zastosować kreatywne podejście do łączenia obrazów polarnych obszarów Słońca, jak widać na sztucznym zdjęciu słonecznego bieguna północnego. Konkretne zdjęcie ekstrapoluje obserwacje o niskiej szerokości geograficznej gwiazdy z Proba-2 w celu odtworzenia widoku bieguna słońca.
Polaków nie widać bezpośrednio. Gdy statek obserwuje atmosferę słoneczną, zbiera wszystkie dane, w tym bezpośrednią widoczność i atmosferę wokół dysku słonecznego. Naukowcy wykorzystują to do wywnioskowania wyglądu regionów polarnych. Aby określić charakterystykę atmosfery nad biegunami, konieczne jest ciągłe wyświetlanie głównego dysku Słońca i zbieranie najmniejszych informacji z zewnętrznych i górnych obszarów gwiazdy podczas jej obrotu. Z czasem ta ogromna tablica informacyjna okazuje się łączyć i wyświetlać biegun. W konkretnym przypadku luki uzupełniono o SWAP obserwacji ultrafioletowej od Proba-2. Linia jest tworzona z powodu niewielkich zmian w atmosferze słonecznej, które wystąpiły podczas tworzenia obrazu. Zdjęcie pokazuje również jasne wybrzuszenie (prawy górny róg), które tworzy otwór koronowy o niskiej szerokości, obracający się wokół dysku słonecznego.
Obszar polarny dziury koronalnej jest postrzegany jako ciemny obszar w środku dysku słonecznego i działa jako źródło szybkiego wiatru słonecznego. Widoczna jest również cienka sieć jasnych i ciemnych struktur, które mogą prowadzić do zmian prędkości wiatru gwiazdy.
Takie obrazy pomagają odkryć tajemnice biegunów słonecznych: jak fale przemieszczają się przez gwiazdę, powstawanie dziur koronalnych i emisje. Ale bez bezpośrednich obserwacji również nie może tego zrobić. Aby wypełnić te luki, ESA planuje uruchomienie Solar Orbiter w 2020 roku. Ta misja będzie badać gwiazdę z wystarczająco dużych szerokości geograficznych, aby zbadać obszary polarne i zidentyfikować wpływ pola magnetycznego i cząstek na środowisko kosmiczne.
