Montaż 365 fotografii pokazuje zmianę aktywności Słońca w badaniu satelitarnym ESA Proba-2 na 2018 r. Obrazy uzyskane za pomocą kamery SWAP pracującej w ekstremalnych falach ultrafioletowych. Pozwala to złapać gorącą burzliwą atmosferę słoneczną (koronę) w temperaturze jednego miliona stopni.
Satelita stale monitoruje Słońce, więc każdy dzień jest reprezentowany przez jedną ramkę. Nasza gwiazda istnieje w cyklu 11-letnim. W 2018 r. Obejmowało ono minimum słoneczne, demonstrując kilka aktywnych obszarów (jasne w ramkach).
Jak ocenić poziom aktywności? Aby to zrobić, policz liczbę plam słonecznych (ciemne obszary na obrazach) lub zapisz intensywność ognisk. Najpotężniejszy wybuch w 2018 r. Nastąpił 7 lutego na niewielkim obszarze w centralnych szerokościach geograficznych półkuli wschodniej. Został sklasyfikowany jako C-8.1.
W systemie klasyfikacji najsłabsze są oznaczone jako „A”, następnie B, C, M i X. Każda litera reprezentuje dziesięciokrotny wzrost energii wyjściowej, dlatego błysk klasy X jest 100 razy silniejszy niż C. Wybuchy M i X, wraz z koronalnymi wyrzutami masy (wyrzucającymi gigantyczne obłoki materii słonecznej w kosmos), są w stanie wywołać potężne wybuchy promieniowania. Jeśli są skierowane na Ziemię, mogą tworzyć burze geomagnetyczne, które zakłócają systemy komunikacyjne i sieci elektryczne. Dlatego ważne jest, aby cały czas podążać za Słońcem i być w stanie przygotować i złagodzić cios.
Minimalna ilość energii słonecznej to przydatny okres do badania ewolucji aktywnych regionów bez komplikowania nakładania się terytoriów i kontaktowania się z nimi. Aktywne regiony mogą trwać od kilku dni do kilku miesięcy.
Misje ESA i NASA ściśle śledzą relacje między słońcem a ziemią. Wśród misji są satelita Proba-2, SOHO Solar i Geo-Sphere Observatory, Solar Dynamics Observatory i Parker Probe. W przyszłym roku powinien rozpocząć się Solar Orbiter z ESA, który dokładnie zbada polarne obszary słoneczne, co pozwoli lepiej zrozumieć cykl gwiazdy.
