Naukowcy uważają, że drobne skrzepy ziemskiego powietrza sięgają daleko w przestrzeń daleko poza orbitę księżyca. Okazuje się, że geokoron Ziemi (mała chmura atomów wodoru) jest wyciągany do 630 000 km w kosmos. Aby zrozumieć, księżyc jest usuwany z nas średnio 384,600 km.
Okazuje się, że księżyc obraca się w ziemskiej atmosferze. A naukowcy przez długi czas nie wiedzieli o tym, dopóki nie przejrzeli obserwacji poczynionych ponad 20 lat temu przez aparat SOHO. Mówimy o statku kosmicznym, uruchomionym w grudniu 1995 roku. Jego celem jest badanie słonecznej i kosmicznej pogody.
Chmura atomów wodoru (geocorona) jest widoczna tam, gdzie atmosfera Ziemi zderza się z przestrzenią. Nowe dane sugerują, że chmura ta rozciąga się daleko poza orbitą księżycową, osiągając 630 000 km nad powierzchnią planety
Naukowcy przeanalizowali zarchiwizowane informacje z instrumentu SWAN, przechwytując dane dotyczące promieniowania Lyman-alfa. Wiatr słoneczny styka się z atomami wodoru geocorony przy długości fali Lyman-alfa, która jest blokowana przez atmosferę ziemską (dlatego należy ją obserwować z kosmosu). Ta praca pozwoliła nam stworzyć mapę długości geokorony i uzyskać wyobrażenie o gęstości tego obszaru. Okazuje się, że geocorona jest gęstsza po stronie dziennej z powodu kompresji promieniowania słonecznego. Jednak wszystko jest względne, ponieważ tylko 70 atomów wodoru na cm 3 obserwuje się po stronie dziennej na wysokości 60 000 km i 0,2 atomu na cm 3 w odległości Księżyca.
Ziemia i jej otoczka wodorowa (geocorona) obserwowana z księżyca w świetle ultrafioletowym. Zdjęcie zostało zrobione w 1972 roku przez astronautów misji Apollo 16.
Naukowcy od dawna wiedzą o istnieniu geocornów ziemskich. Astronautom Apollo 16 udało się uchwycić tę cechę z księżyca w 1972 roku. Jednak nikt nie wiedział o jego dokładnym rozmiarze io tym, co to jest.
