W 2014 r. Kilku naukowców zaczęło obserwować to zdarzenie, które było początkiem aktywności słonecznej. Widzieli skręconą nitkę, reprezentowaną przez materiał słoneczny, która zwiększa prędkość podczas wynurzania. Ale zamiast wybuchu uderzył o powierzchnię.
Korzystając ze wszystkich narzędzi, udało nam się śledzić wydarzenie od początku do końca. Pomogło to po raz pierwszy wyjaśnić, w jaki sposób magnetyczny teren zawierał erupcję. W badaniu wykorzystano Obserwatorium Dynamiki Słońca, spektrometr chmurowy i kilka teleskopów lądowych. Śledzą dziesiątki różnych długości fal światła.
W dniu niespełnionej erupcji NASA wysłała rakietę suborbitalną, która zbierała dane w atmosferze Ziemi przez około 5 minut. Wszyscy oczekiwali wybuchu, ponieważ ten obszar był najbardziej aktywny.
Krajobraz słoneczny napędzany jest przez siły magnetyczne. Podczas badania udało nam się uderzyć w magnetyczną granicę, która zawierała erupcję. Naukowcy wykorzystali te dane do stworzenia modelu środowiska magnetycznego. Wskazała miejsca, w których pole magnetyczne było szczególnie ściśnięte.
Modele te pomogły śledzić utratę erupcji słonecznej
Możliwe było określenie medium magnetycznego po rozważeniu milionów linii pola magnetycznego, a także ich scaleniu i rozbieżności. Gdy zderzają się struktury słoneczne o przeciwnej magnetycznej kierunkowości, prowadzi to do wybuchu i uwolnienia energii magnetycznej. Ogrzewa to atmosferę i powoduje wybuch masy koronalnej.
Ale w 2014 r. Struna rozgrzała się na granicy, reprezentowanej przez hiperboliczną rurę przepływową utworzoną przez zderzenie dwóch segmentów dwubiegunowych. Takie lampy niszczą linie pola magnetycznego. Struktura jest przez nich zasilana i zapobiega erupcji.
Teraz widzimy, że topologia magnetyczna gwiazdy odgrywa ważną rolę w tym, czy może wystąpić erupcja na Słońcu. Warto to zrozumieć, ponieważ wydarzenia wpływają na pogodę kosmiczną.
