Gromada meteorytów uderzyła w Marsa, stwarzając śmiertelne niebezpieczeństwo dla przyszłych kolonistów.
Ziemia ma gęstą atmosferę, która chroni przed wszystkim oprócz największych kamieni. Ale Mars jest pozbawiony takiego luksusu, co stwarza kolejne śmiertelne ryzyko obecności ludzi na nim. Weźmy na przykład niedawną obserwację z Mars Reconnaissance Orbiter z NASA. Z daleka mała grupa ciemnych plam na jasnym krajobrazie była jedynym znakiem ekspozycji meteorytu. Jednak wraz ze wzrostem stało się jasne, że nie był to jeden, ale dziesiątki strajków wokół małego obszaru w regionie Farsid.
Korzystając z Mars Context Camera (CTX), naukowcy ustalili, że stało się to w latach 2008-2014. Prawdziwa natura uwidoczniła się 4 października 2016 r., Kiedy oglądano ją za pomocą aparatu High-Resolution Imaging Science Experiment (HiRISE). Dwa duże kratery uderzeniowe są uzupełniane przez 30 mniejszych kraterów, demonstrując, że meteoryt rozpadł się w marsjańskiej atmosferze i rozbił się o powierzchnię gruzami.
MRO nie zatrzymuje nadzoru, zauważając długoterminowe zmiany na świeżych obszarach oddziaływania na Marsie. Pomoże to nie tylko w określeniu częstotliwości uderzeń meteorologicznych, ale także zapewni naturalne środki do wydobywania materiału pod powierzchnią. Oznacza to, że będziemy mogli obserwować te minerały, które nie były poddawane trudnym warunkom pogodowym (ponieważ leżały pod korą). Ponadto, obserwując długoterminowe zmiany w pylistym materiale wokół miejsc eksplozji, możemy dowiedzieć się więcej o wiatrach powierzchniowych i ruchu małych cząstek. Warto zauważyć, że ciemne obszary otaczające obszary kraterów są nie tylko wynikiem wyrzucenia. Podczas uderzenia meteorytów zaatakowane powietrze zdmuchnęło pył powierzchniowy, pozostawiając ciemniejszy materiał. Analizując ten obraz, planetolodzy będą mogli określić kierunek upadku meteorytu. Na górnym obrazie spadł meteoryt z południa.
Widok regionu Farsis z kamery MRO, gdzie po raz pierwszy odkryto klaster meteorytów.
Z punktu widzenia nauki jest to nie tylko interesujące, ale także odgrywa ważną rolę. Teraz wszystko mówi, że w latach trzydziestych nadal będziemy uruchamiać ludzką misję na Marsa (czy to Chiny, czy NASA z pojazdem międzyplanetarnym SpaceX). A jeśli wszystko pójdzie dobrze, będziemy mogli tam założyć stałe kolonie. Ale czekamy na ostry odbiór, na który musimy być gotowi.
Marsjańska atmosfera jest około 100 razy cieńsza niż nasza, a meteory docierają do niej bardziej. W tej sytuacji atmosfera nie jest wystarczająco gruba, aby spalić kosmiczne kamienie, ale wystarczy je rozbić na małe kawałki. A to oznacza, że nie będzie jednego ciosu, ale cały grad.
Dla kolonistów żyjących w zaplombowanych siedliskach na powierzchni jest to bardzo niebezpieczne. Przecież mogą po prostu pokryć się wybuchowymi pociskami, z których nie można uniknąć. Nie ma jeszcze skryptów do rozwiązania tego problemu.
