Pulsar w żaglach osiąga około 11 pełnych obrotów na sekundę. Ponadto występuje awaria
Pulsary gwałtownie obracają gwiazdy neutronowe, co czasami może dramatycznie zwiększyć ich prędkość obrotową. Ta nagła zmiana nazywana jest „awarią”. Wiadomo, że około 5-6% pulsarów jest obdarzonych niepowodzeniem. Najbardziej znanym przypadkiem jest Pulsar in Sails. Wykonuje 11,2 obrotów na sekundę i został zauważony w 1968 roku.
Znajduje się w 1000 lat świetlnych. To supernowa wybuchła 11 000 lat temu. Mniej więcej raz na 3 lata pulsar nagle przyspiesza rotację. Aby zrozumieć awarię, musisz zrozumieć mechanizm pulsara.
Zwijane gwiazdy
Pod koniec życia gwiazda może wybrać jedną z trzech ścieżek. Jeśli jest mały (jak Słońce), po prostu zniknie. Jeśli będzie duży, wybuchnie jako supernowa. Następnie resztki zapadają się i może pojawić się czarna dziura lub gwiazda neutronowa.
Surowość tego ostatniego jest tak duża, że elektrony obracające się wokół atomu wracają do jądra. Tam łączą się z protonami i tworzą neutrony. Pod względem masywności takie obiekty przekraczają wartość słoneczną o 1,4 raza o średnicy 20 km. Zaznacz szybki obrót, ogromne pole magnetyczne (3 biliony razy ziemia). Promieniowanie elektromagnetyczne jest uwalniane na obu końcach. Ostatnio jeden z biegunów obracającego się magnesu przetoczył się przez Ziemię i byliśmy w stanie naprawić krótki błysk w falach radiowych. To pulsar.
26-metrowe antenowe obserwatorium radiowe w Mount Pleasant
Polowanie po wypadku
W 2014 r. Otwarto kampanię obserwacyjną na dużą skalę z 26-metrowym radioteleskopem Uniwersytetu Tasmanii, aby złapać awarię Pulsara w żaglach. Dane zbierano przez 19 godzin dziennie przez prawie 4 lata.
Pierwszy sygnał błędu został odebrany 12 grudnia 2016 r. Analiza wykazała, że po dwóch impulsach nie było polaryzacji liniowej, co również było niezwykłe dla konkretnego pulsara. Oznacza to, że awaria dotknęła potężnego magnesu kontrolującego emisję.
Charakter awarii
Co powoduje awarię? Najlepsza hipoteza sugeruje, że gwiazda neutronowa jest obdarzona stałą skorupą i rdzeniem nadciekłym. Zewnętrzna skorupa działa jak moderator, a rdzeń obraca się oddzielnie, więc nie zwalnia. Oczywiście jest to powierzchowne wyjaśnienie i głębszy związek z mikroskopijnymi nadciekłymi wirami odbijającymi się od sieci skorupy ziemskiej.
Po około 3 latach różnica w rotacji między rdzeniem a korą staje się zbyt duża, a rdzeń „przechwytuje” korę i przyspiesza ją. Informacje pokazały, że przyspieszenie trwało 5 sekund.
