Zorza polarna (północna i południowa) - naturalna manifestacja światła na niebie Ziemi. Zazwyczaj światła są najbardziej widoczne w nocy. Ale czasami te słabe formacje eksplodują i są w stanie rozbić się na osobne jasne obiekty w postaci błysków światła. Zjawisko to nazywane jest „zanikiem” lub „eksplozją” zorzy.
Teraz japońscy naukowcy byli w stanie określić ilościowo, jak energiczne mogą być takie zjawiska. Dzięki zaawansowanym technologiom naziemnym i nowym obserwacjom kosmicznym zademonstrowali rolę zaniku zorzy w jonizacji głębokiej atmosfery.
Fotografia upadku zorzy polarnej, która miała miejsce 30 czerwca 2017 roku. Obraz został wydobyty w stacji Seva (Antarktyda). Po lewej - 5 minut przed upadkiem, a po prawej - zaraz po nim.
Słońce wysyła wiązki naładowanych cząstek na naszą planetę. Ta plazma (wiatr słoneczny) składa się z elektronów, protonów i cząstek alfa. Kiedy cząstki stykają się z polem magnetycznym Ziemi, prądy elektryczne są przenoszone przez elektrony do naszej warstwy atmosferycznej. W rezultacie na niebie powstają różne cechy kolorów, znane jako zorze. Ale naukowcy mieli niewiele informacji na temat tego, jak energetyczne elektrony mogą się pojawić, gdy te światła eksplodują i tworzą niesamowity pokaz świetlny - zorze rozpadają się. Przez długi czas uważano, że tylko elektrony o pewnym poziomie energii są w stanie stworzyć takie rzadkie zjawisko.
Nowe badania donoszą, że elektrony paska promieniowania są zaangażowane w rozpad (nazwany tak od miejsca). Wnioski opierają się na zestawie informacji związanych z nowymi technologiami i modelowaniem.
Elektrony paska promieniowania są uwalniane z magnetycznego pasa Ziemi i ładują mezosferę podczas rozpadu zorzy. Przyszłe badania planują zrozumieć, w jaki sposób elektrony paska promieniowania są uwalniane w krótkim okresie rozpadu zorzy. W rezultacie naukowcy chcą dokładnie zbadać, jak stykają się zorzy i pasy promieniowania.
