Zespół astrofizyków z University of Oklahoma wyjaśnił, jak wzrost Marsa ogranicza się do niestabilności orbitalnej między gigantycznymi planetami zewnętrznego układu słonecznego. Badanie opiera się na dobrze znanym modelu Nicei, który wykorzystuje niestabilność planetarną do wyjaśnienia wielu specyficznych obserwowalnych aspektów systemu zewnętrznego.
Za pomocą symulacji komputerowych można było pokazać, jak narastanie planety (wzrost) zatrzymuje się z powodu niestabilności w systemie zewnętrznym. Gdyby nie to, Mars mógłby stać się większym i znośniejszym światem. Obliczenia oparto na zasobach Centrum Superkomputerowego Uniwersytetu, a także na projekcie Blue Waters.
Celem badania było zbadanie symulowanych systemów, w których stworzono planety takie jak Mars. Najnowsze dane geologiczne z Ziemi i Marsa pokazują, że okres formowania Czerwonej Planety był 10 razy krótszy niż dla Ziemi. Doprowadziło to do idei, że Mars stał się „zablokowanym embrionem planetarnym” podczas formowania się planet wewnętrznych. Wczesna niestabilność planety daje naturalne wyjaśnienie tego procesu. Ustalono również, że sukces modelowania planetarnej formacji Ziemi jest związany ze szczegółowym rozwojem Jowisza i Saturna. W systemach, w których orbity gigantów po niestabilności były najbardziej podobne do oryginalnych, udało się stworzyć planety ziemskie przypominające nowoczesne w Układzie Słonecznym.
