Czy słyszałeś kiedyś o plemionach dzikusów, które wysuszają ludzkie głowy? Merkury zasłużenie można nazwać „suszoną głową” Układu Słonecznego.
Okazuje się, że ta spalona słońcem planeta podczas swojego istnienia przeszła jeszcze silniejszą kompresję niż wcześniej sądzono - w niektórych obszarach średnica Merkurego zmniejszyła się o 7 kilometrów. Świadczą o tym najnowsze badania oparte na danych przesłanych przez amerykańską sondę „Messenger”.
Jest to południowy horyzont Merkurego z krawędzią krateru Rembrandta. Średnica obejmuje 716 km i jest jedną z największych na świecie. Z tym związanych jest wiele różnych cech tektonicznych, w tym reliefy. Zdjęcie zostało zrobione w ramach programu MDIS, którego zdjęcia pomagają lepiej zrozumieć formacje powierzchniowe z naciskiem na półkulę południową. Urządzenie było pierwszym i jedynym, które weszło na orbitę Merkurego. Posiada 7 instrumentów naukowych, które pomagają zrozumieć planetarną historię i ewolucję.
„To rzuca światło na tajemnicę Merkurego, która nie dawała odpocząć naukowcom od ponad 40 lat”, komentował sytuację naukowiec planetarny William McKinnon z University of Washington w St. Louis, Missouri. - „Mariner 10”, wprowadzony na rynek w latach 70. ubiegłego wieku, po raz pierwszy uchwycił obecność gigantycznych poszarpanych zboczy na powierzchni planety - skarp. To dało nam powód, by sądzić, że planeta kurczy się. Ale nie fakt, że ten proces już się zatrzymał. ” Naukowcy wiedzieli, że zmniejszenie wielkości już małej planety jest wyjaśnione przez teorię budowy gór. Po raz pierwszy koncepcja ta została (błędnie) zastosowana na naszej rodzimej planecie około 200 lat temu. Sposób formowania gór, opisany przez tę teorię, można zilustrować przykładem suszonego jabłka, gdy jego powierzchnia jest pomarszczona i pomarszczona. Jednak ta koncepcja pod wieloma względami była sprzeczna z danymi geologicznymi. Przyjęta obecnie teoria tektoniki płyt wyjaśnia dokładniej cechy naszej planety.
Dlaczego wiele kraterów na Merkurym pozostaje stosunkowo gładkich na dole? Zdjęcia aparatu MESSENGER (październik 2008 r.) Pokazały wcześniej niewidoczne części planety z dużymi formacjami kraterowymi, które charakteryzują się gładkością księżycową. Uważa się, że zostały zalane lodem lawy. Są starożytni, ale wciąż młodsi od otaczającej ich powierzchni. MESSENGER wszedł na orbitę w 2011 roku.
Z drugiej strony kora Merkurego jest całą skorupą. On, w przeciwieństwie do Ziemi, nie ma dużej liczby poruszających się płyt litosferycznych, tworzących góry i zagłębienia. Przez miliardy lat od powstania Merkurego jego ciekły żelazny rdzeń ochłodził się i skurczył, powodując pęknięcia i przesunięcia w skalistej skorupie planety. Dzisiaj głębokie „zmarszczki” są widoczne na powierzchni planety - ślady tych zmian. „Niektóre skarpy są niewiarygodnie duże”, mówi Paul Byrne, reprezentujący Carnegie Institution w Waszyngtonie i Institute for the Moon and Planets w Houston. „Na Merkurym można zobaczyć naprawdę ogromne stoki”. Byrne jest głównym autorem artykułu prezentującego wyniki badań w marcowym numerze czasopisma naukowego Nature Geoscience.
Według McKinnona tak silna kompresja odpowiada modelowi planety z dużym żelaznym rdzeniem.
MESSENGER zbliżył się do Merkurego na pierwszy historyczny okres i wyprodukował ten wspaniały obraz. Można zauważyć różne struktury powierzchni, między innymi gładkie centralne równiny, wiele blizn kraterowych i gruby materiał wyrzucany z dolnego lewego krateru. Urządzenie było w stanie przesłać ponad 1200 obrazów, które pozwoliły lepiej zrozumieć rozwój i historię planety.
„To jest planeta z ogromnym żelaznym rdzeniem i cienką skorupą skalną” - mówi McKinnon.
Jeśli chodzi o czas, w którym wystąpiła kompresja, Byrne twierdzi, że dane te są znacznie trudniejsze do ustalenia. Kratery, które można teraz zobaczyć na powierzchni Merkurego, pojawiły się dzięki temu, co naukowcy nazywają „późnym ciężkim bombardowaniem”. Był to burzliwy okres w historii Układu Słonecznego, który zakończył się około 3, 8 miliardów lat temu. Wszelkie dowody ściskania, które pojawiły się przed tym okresem, prawdopodobnie zostały zniszczone przez asteroidy bombardujące go.
Mosaic z 7 maja 2013 r. Przenosi połączenie dwóch zdjęć wykonanych w 96 sekund. Aby naprawić ten punkt na planecie, aparat MESSENGER musiał odejść i zdobyć przyczółek powyżej południowej części orbity. Powierzchnia krateru wyróżnia się ostro w stosunku do terminatora (linia oddzielająca strony dzienne i nocne). Oznacza to, że Merkury cierpiał na atak asteroid przez wieki.
„Powierzchnia Merkurego podlegała katastrofalnym kraterom” - mówi Byrne. „Kompresja mogła się rozpocząć jeszcze przed okresem bombardowania, ale nie spodziewamy się na to znaleźć żadnych dowodów”.
Istnieją jednak wszystkie wskazania, że kompresja wystąpiła w późniejszych okresach. Jednym z przykładów jest gigantyczne zbocze „Carnegie Rupes”, które biegnie prosto przez duży krater. Oznacza to, że skarpa pojawiła się po raz pierwszy, a następnie uderzyła w nią asteroida, po czym stok nadal rósł.
„Nie wiemy, czy powstał w wyniku zmiany skorupy czy trzęsienia ziemi”, mówi Byrne. „Ale to nachylenie potwierdza hipotezę, że kompresja Merkurego miała miejsce przez bardzo długi czas”.
