Układ słoneczny roi się od satelitów. Aż 79 księżyców obraca się wokół Jowisza, a Saturn może się pochwalić rodziną 62 lat. Nawet my mamy ukochany Księżyc towarzyszący ludzkości na nocnym niebie. Dlaczego więc Wenus ma pecha? Gdzie są jej towarzysze?
Tak, Wenus nie ma satelitów. W związku z tym jej smutny los podziela również Merkury. Ale sytuacja Wenus jest nieco zaskakująca. Rzeczywiście, pod względem składu i parametrów, jest to praktycznie ziemski bliźniak. Planeta jest stosunkowo blisko nas. Co więcej, na etapie powstawania układu słonecznego przestrzeń wypełniała ogromna liczba fragmentów. Czy nie mieli dość, by stworzyć kolejnego satelitę dla Wenus?
Najpierw zrozumiemy, w jaki sposób planety generalnie odbierają księżyc. Istnieją trzy opcje:
- przechwytywanie. Uważa się, że stało się tak z marsjańskimi satelitami Phobos i Deimos. Ukończone już duże obiekty dryfują wokół systemu, dopóki siła grawitacyjna jednej z planet nie przyciągnie ich do siebie.
- zderzenie. Jest to najbardziej prawdopodobny sposób tworzenia naszego Księżyca. Ogromny obiekt rozbija się na planecie, kawałki materiału są rozdzielane, łączone i tworzą szereg grawitacyjnie związanych satelitów.
- formacja ogólna. Oznacza to, że satelita pojawił się obok planety już w trakcie rozwoju układu słonecznego.
Oznacza to, że planeta ma wiele możliwości zdobycia własnego satelity. Co jest nie tak z Wenus? Naukowcy są przekonani, że gdy satelita (a nawet satelity) obróci się wokół planety. Jednak było jakieś wydarzenie, które spowodowało, że został zniszczony lub przeszedł na emeryturę. Dlatego główne teorie próbują wyjaśnić, dlaczego Wenus nie ma satelity, ale gdzie mógłby pójść.
Porównawcze rozmiary Wenus i Merkurego
Istnieje ogromna liczba teorii, wśród których wiele wydaje się raczej fantastycznych. Na przykład niektórzy są przekonani, że satelita Wenus przez cały ten czas pozostawał na widoku. To jest Merkury! Tak, po prostu odszedł od planety i stał się pełnoprawnym światem.
Istnieje również założenie, że wiele małych zderzeń doprowadziło do zniekształcenia grawitacji, a Wenus po prostu nie mogła utrzymać satelity, który przesunął się do Słońca i spalił. Kilka innych hipotez prowadzi nas również do faktu, że księżyc ucieka. Ale szkoda, że dryf zewnętrzny trwa miliardy lub dziesiątki miliardów lat. Satelita nie miałby czasu na ucieczkę.
Ostatnie badanie przedstawiło teorię, która wydaje się najbardziej prawdopodobna. Naukowcy zdecydowali, że odpowiedź może kryć się w szybkości obrotu planety. Jeden obrót osiowy trwa 243 dni, a obrót w przeciwnym kierunku. Dlatego naukowcy podejrzewają, że w przeszłości miały miejsce dwa poważne ciosy.
Merkury, Wenus i Księżyc na niebie.
Pierwsze zderzenie doprowadziło do tego, że planeta zaczęła się obracać w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. W tym procesie satelita wyłonił się z fragmentów, które zaczęły dryfować powoli, jak Księżyc Ziemi. Potem nastąpił drugi cios, który spowodował obrót planety zgodnie z ruchem wskazówek zegara (w przeciwnym kierunku).
Zmiany wpłynęły na grawitacyjny kontakt satelity i planety, dlatego księżyc Wenus nie zaczął uciekać, ale zbiegał się ze światem. W końcu mogła po prostu wpaść na Wenus. Niektórzy uważają, że inny satelita mógł wystąpić podczas drugiej kolizji. Ale zbliżanie się Księżyca od pierwszego uderzenia jest śmiało wciąż rozwijającym się satelitą od drugiego uderzenia (jeden księżyc, padający na planetę, zniszczył drugi).
