Seria obrazów Kosmicznego Teleskopu Hubble'a, wykonanych przez 2 lata, śledzi śmierć ciemnego wiru na dużą skalę na Neptunie. Owalny kształt skurczył się z 3100 mil do 2300 mil.
W odległości 3 miliardów mil doszło do złowrogiej ciemnej burzy, która kiedyś była tak ogromna, że zajmowała obszar od Bostonu do Portugalii przez Ocean Atlantycki. Obrazy Neptuna pokazują, że formacja jest zredukowana.
Po raz pierwszy w latach 80. na Neptunie pojawiły się ogromne ciemne burze Voyager 2. Od tego czasu teleskop kosmiczny nabrał ostrości w niebieskim świetle, co umożliwiło śledzenie dziwnych cech. Teleskop znalazł dwie burze w połowie lat 90., które później zniknęły. Ostatnia burza odnotowana w 2015 roku.
Podobnie jak Wielka Czerwona Plama Jowisza, ta burza obraca się w kierunku antycyklonu i wysysa materiał z głębin lodowatej atmosfery planety. Ciemny materiał punktowy może składać się z siarkowodoru o silnym zapachu zgniłych jaj. Jeśli cecha Jowisza była obserwowana przez ponad 200 lat, to ciemne wiry Neptuna wytrzymują tylko kilka lat.
Chociaż nie ma dokładnych informacji o tym, jak są one formowane i jaka jest prędkość rotacji. Najprawdopodobniej są one spowodowane niestabilnością w zderzeniu wiatrów na wschodzie i zachodzie. Ciemny wir nie pasuje do zachowania prognoz. Oczywiście naukowcy obserwują jego śmierć. Modele dynamiczne pokazują, że antycyklony pod wpływem uskoku wiatru na planecie dryfują w kierunku linii równikowej. Wierzono, że gdy tylko trąba powietrzna znajdzie się zbyt blisko, stworzy to jasny błysk aktywności chmur.
Zamiast tego miejsce, po raz pierwszy zaobserwowane w średnich szerokościach południowych, po prostu zniknęło. Być może cała rzecz jest w kierunku zmienionego dryfu: w kierunku bieguna południowego, a nie w kierunku równika. Ponadto plamka nie ma silnego ograniczenia przez liczne naprzemienne strumienie wiatru (w przeciwieństwie do Jowisza). Wydaje się, że na planecie są tylko 3 szerokie strumienie: na zachód na równiku i na wschodzie wokół biegunów północnego i południowego.
Tylko Hubble i Voyager obserwowali trąby powietrzne. Niezbędne dane można uzyskać z teleskopu. Jak dotąd tylko Hubble może badać takie funkcje w świetle UV.
