Plamy słoneczne to obszary fotosfery słonecznej, które wydają się ciemniejsze niż reszta terytorium, ponieważ są chłodniejsze (1-2 tys. Stopni Celsjusza). Są to tymczasowe formacje utworzone przez aktywność magnetyczną. Pojawiają się na skutek rotacji Słońca i trudnej cyrkulacji gorącego gazu pod powierzchnią. Zdarzeniom tym towarzyszą błyski, emisje masowe i inne zjawiska energetyczne.
Inne gwiazdy mają również podobne cechy i po porównaniu wyglądają na to, że Słońce zachowuje się stosunkowo spokojnie. Gwiezdne plamy są interesujące do zbadania, ponieważ rozszyfrowują obrót i cyrkulację gwiazdy. Oczywiście są one zbyt małe, aby można je było oglądać w nowoczesnych teleskopach, ale można je znaleźć w wyniku zmian światła.
Jedna z największych plam słonecznych w ciągu ostatnich 9 lat w obserwacji Obserwatorium Dynamiki Słońca. Do skali dodano obraz Ziemi. Naukowcy wykorzystali satelitę Keplera do scharakteryzowania plam z gwiazd na 2424 obiektach Naukowcy postanowili przeanalizować dane z satelity Keplera, aby znaleźć ogólne właściwości gwiazd. Kepler szukał egzoplanet poprzez śledzenie tranzytu. Ale monitorowanie światła doprowadziło do utrwalenia wielu innych zjawisk czasowych, w tym gwiazd.
Spośród 34 000 gwiazd sekwencji głównej naukowcy wybrali 2244 z częstotliwością rotacji 9,5–20,5 dnia. Ich zachowanie pogrupowano w 3 kategorie na podstawie stałości. Okazało się, że nasze Słońce nie zachowuje się cicho. Ponadto duże plamy gwiazd żyją znacznie dłużej, a na zimniejszych gwiazdach rozpadają się powoli.
Wnioski odpowiadają współczesnym modelom. Ale praca jest ważna, ponieważ jest to pierwszy przegląd zjawiska na dużą skalę.
