Mgławica Planetarna to zwłoki pozostałe po śmierci gwiazdy. Kiedy mgławice planetarne pojawiły się po raz pierwszy w teleskopie, reprezentowały one okrągły kształt przypominający planety gigantyczne. To był powód nazwy, chociaż nie odzwierciedla ona prawdziwej natury obiektów.
W niedawnym badaniu z użyciem spektrografu MUSE na Bardzo Dużym Teleskopie można było znaleźć nieoczekiwaną złożoność gazu i pyłu wyrzucanego przez czerwonego olbrzyma pod koniec jego istnienia. Rozkład temperatur i gęstości w mgławicy nie pasuje do istniejących metod i dostarcza interesujących informacji.
Mówimy o mgławicy Saturn (NGC 7009), która demonstruje wiele struktur związanych z różnymi atomami i jonami. Analiza wykazała, że struktury te reprezentują różnice we właściwościach wewnątrz mgławicy, takie jak wyższa i niższa gęstość, a także wysokie i niskie temperatury. W jednym przeglądzie MUSE może przechwycić 900 000 widm maleńkich obszarów na niebie, co gwarantuje wiele danych na lata analizy. Badając informacje, naukowcy uzyskali mapy dla czterech temperatur i trzech gęstości. Wszystkie są różne i pokazują, że gaz wewnątrz mgławicy nie jest jednorodny.
Obecność pyłu można również wykazać na podstawie zmiany koloru między różnymi liniami emisji wodoru, a oczekiwany kolor jest określony przez teorię atomową. Zespół odkrył, że dystrybucja pyłu jest pozbawiona jednolitości i zauważalnego spadku na krawędzi wewnętrznej powłoki gazowej. Wszystko to mówi o nagłych zmianach emisji pyłu podczas ostatnich etapów śmierci gwiazdy lub lokalnego powstawania i niszczenia pyłu.
Odkrycia sugerują również, że należy ulepszyć nowoczesne metody określania helu. Analiza potwierdziła znaczenie roli MUSE w badaniu mgławic planetarnych.
