Czarna dziura Cygnus X
Ziemianie mają nadzieję, że nigdy nie zbliży się do czarnych dziur, ponieważ wiemy, że te kosmiczne potwory są w stanie pochłonąć każdy obiekt, który przekroczył horyzont zdarzeń. Ale czarne dziury są interesujące do studiowania, ponieważ tworzą jedno z najbardziej energetycznych zjawisk w kosmosie.
Uważa się, że w procesie karmienia ważną rolę odgrywa bliskość obiektu do czarnej dziury i wpływ pola magnetycznego. Po raz pierwszy naukowcy byli w stanie zmierzyć dokładną charakterystykę pola magnetycznego w pobliżu czarnej dziury w Drodze Mlecznej.
Modele teoretyczne przewidują, że czarne dziury mają różne rozmiary. Uważa się, że podstawą wszystkich masywnych galaktyk jest ukrywanie supermasywnych czarnych dziur. Przekraczają masę słoneczną miliony i miliardy razy. Muszą odgrywać kluczową rolę w formacji galaktycznej i ewolucji.
Ale są też małe czarne dziury powstałe po śmierci masywnych gwiazd lub po połączeniu gwiezdnych pozostałości (z gwiazd neutronowych). Kiedy zderzają się czarne dziury, tworzą fale grawitacyjne.
Artystyczna wizja środowiska supermasywnej czarnej dziury.
Wcześniejsze badania rozbłysków gamma sugerowały, że pola magnetyczne o dużej skali mogą powstawać w pobliżu czarnych dziur, wyciągając strumień naładowanego gazu. Podobny mechanizm powinien działać na supermasywne czarne dziury, których strumienie są wyciągane na miliony lat świetlnych i utrwalane przez ziemską technologię. W rzeczywistości jednak obiekty odległe nawet o 30 000 lat świetlnych są trudne do zbadania.
Space Shake
Nowe badanie dotyczyło czarnej dziury znajdującej się w odległości 8000 lat świetlnych. Działa jako część systemu binarnego V404 Swan - czarna dziura (10 razy większa od Słońca) i gwiazda słoneczna. Częstotliwość ich rotacji wynosi 6,5 dnia.
Materiał z gwiazdy wpada do czarnej dziury, ale po drodze nagrzewa się i świeci jasno. Jeśli obecne jest pole magnetyczne, część może zostać wyrzucona z powrotem w przestrzeń w postaci skupionej naładowanej wiązki gazu (plazmy) lub strumienia o prędkości bliskiej światłu. Dokładny mechanizm nie został jeszcze zbadany, ale czas trwania błysków pozwala nam je badać z Ziemi.
15 czerwca 2015 V404 Swan stworzył taką epidemię, która trwała 2 tygodnie. Naukowcy wyśledzili go za pomocą kilku teleskopów i zarejestrowali, że jasność spadła 25 czerwca. Sugeruje to, że system ostygł. Modele pomogły ocenić siłę pola magnetycznego - 461 Gaussów. Było znacznie słabsze niż oczekiwano (10 razy silniejsze niż magnes w lodówce).
Analiza wykazała, że obszar, z którego nadchodziło światło, nie rozszerza się, chociaż przewidywano. Zamiast tego widzimy, że istnieje gorąca halo naładowanych cząstek utrzymywanych na miejscu przez pole magnetyczne wokół czarnej dziury. Nie jest jeszcze jasne, co będzie dalej z tym gazem halogenowym, ale może być postrzegane jako jeden z ostatnich pośrednich etapów dotarcia do czarnej dziury.
