W nowym badaniu naukowcy twierdzą, że eksplozja zaobserwowana w 1604 r. Przez Johanna Keplera była spowodowana przez połączenie dwóch gwiezdnych pozostałości.
Supernowa Keplera, reprezentowana przez resztkę, znajdowała się w gwiazdozbiorze Wężownika, płaszczyźnie Drogi Mlecznej, w odległości 16 300 lat świetlnych od Słońca. Naukowcy próbowali znaleźć możliwą do przeżycia gwiazdę w systemie podwójnym, w którym nastąpiła eksplozja.
W systemie binarnym, gdzie jedna z gwiazd (o największej masie) osiąga koniec życia, staje się białym karłem, a druga nadaje mu pewną część swojej masy. Proces prowadzi do centralnego zapłonu węgla w karle i powoduje eksplozję, która jest 100 000 razy jaśniejsza niż pierwotna jasność. To okrutne zjawisko nazywane jest wydarzeniem supernowej. Jeden z nich można zaobserwować na niebie, jak w przypadku SN 1604.
Supernowa Keplera pochodziła z eksplozji białego karła w systemie binarnym. Dlatego naukowcy szukali potencjalnego ocalałego sąsiada. Taka eksplozja mogłaby zwiększyć jasność i prędkość przyjaciela, a także zmienić skład chemiczny. Dlatego poszukiwania skupiły się na gwiazdach o specyficznej anomalii, która może pomóc zidentyfikować satelitę białego karła, który wybuchł 414 lat temu.
Musiałem przeprowadzić dokładną kontrolę i scharakteryzować wszystkie gwiazdy w pobliżu reszty SN 1604, ale nie doprowadziło to do wykrycia. Do badań wykorzystano obrazy z Kosmicznego Teleskopu Hubble'a. Celem jest określenie prawidłowych ruchów grupy 32 gwiazd wokół środka pozostałości supernowej. Wykorzystali także informacje FLAMES na 8,2-metrowym Bardzo Dużym Teleskopie, który przyjął charakterystyki gwiazd i obliczenia ich odległości i prędkości radialnych względem Słońca.
Oryginalny rysunek Johanna Keplera z „De Stella Nova” (1606), odzwierciedlający położenie supernowej (patrz N)
Istnieje alternatywny mechanizm tworzenia eksplozji. Jest to fuzja dwóch białych karłów lub białego karła z jądrem węgla i tlenu sąsiedniej gwiazdy na jej późnym etapie ewolucji. W polu pozostałości nie ma gwiazd z nieprawidłowym zachowaniem, co oznacza, że należy zwrócić uwagę na proponowane opcje.
Supernowa Keplera jest jedną z 5 „historycznych” termonuklearnych supernowych. Reszta: supernowa Tycho Brahe, znaleziona w 1572 r., SN 1006, SN 185 (może być źródłem RCW86) i otwarta w 1900 r. SNIa G1.9 + 03.
