W filmie science-fiction „Przybycie” Amy Adams odgrywa rolę fajnego lingwisty, który może komunikować się z obcymi nogami zwanymi heptapodami. Ale czy kosmici naprawdę mogą tak wyglądać?
Na pierwszy rzut oka kosmici z „przyjazdu” wyglądają bardziej przekonująco lub „trudniej” niż inne filmy science fiction. Dlaczego Cóż, te stworzenia mają macki i złożony język komunikacji. Ponadto ich język jest prawdziwy, ponieważ został wymyślony specjalnie dla filmu.
We wcześniejszych filmach kosmici wydają się raczej zabawni i przestarzali. Zgadzam się, że trudno uwierzyć w rzeczywistość istnienia stworzeń z „Beyond the Limits of the Possible”, które wyglądają bardziej jak gumowe lalki. Ale winą za „starzenie się” obrazu nie jest nowoczesna nauka, ponieważ nie ma prawdziwego obszaru biologicznego, który bada potencjalny typ kosmitów.
Ponadto, z punktu widzenia prawdziwej nauki, kontakt z inteligentnym życiem pozaziemskim jest mało prawdopodobny, a nawet uznany za praktycznie niemożliwy. Paradoks Fermiego wyraźnie stwierdza, że nie widzimy śladów obecności kosmitów w Drodze Mlecznej, ponieważ po prostu nie istnieją.
Obcy z kilkoma mackami w filmie „Prometeusz”
Okazuje się, że skoro racjonalni kosmici nigdy nie istnieli, nie było prawdziwych badań naukowych, które mogłyby dostarczyć możliwych obrazów stworzeń. Jaka jest podstawa założenia, że pozaziemscy goście mają macki? Wszystko opiera się na logicznej myśli: życie, które znamy, rozwijałoby się w oceanie. Stworzenia w oceanie mają macki. Dlatego bardziej realistyczny obraz kosmitów obdarzonych kosmicznymi mackami. W opowiadaniu Teda Chana „Historia twojego życia” (podstawa scenariusza „Przybycie”) główny bohater zastanawia się nad problemem komunikacji z kosmitami. Nie jest zaskoczona, że heptapody mają macki, ponieważ dzięki kinu i książkom ta funkcja wydaje nam się czymś znajomym.
W krótkim filmie z 1977 r. „Jeśli lwy mogłyby mówić”, pisarz Paul Park zauważa, że próbując opisać obcego, ludzkość musi być traktowana jako podstawa i przekazywana przez obiektyw fantazji. Pisze:
„Słowa, które wkładamy w czyjeś usta, uczucie w czyimś sercu, narzędzia w rękach innych, czym mogą być, z wyjątkiem naśladowania naszych słów? ”.
Heptapody trafiają do narracji, ponieważ widać w nich coś atrakcyjnego i ludzkiego, co sprawia, że zapominają o strasznym wyglądzie. Widz nie jest już zainteresowany patrzeniem na tusz i napisy. Fascynuje nas obecność heptapodów serca i emocji.
Okładka „Coelestis”
Park wierzy, że historie o kosmitach pokazują nie tylko egzotyczne stworzenia:
„Kiedy pisarz przedstawia obcy gatunek, ekstrapoluje, jak wyglądaliby ludzie, gdyby mogli dzielić obcą morfologię”.
Parkowi udało się stworzyć interesującą historię z niesamowitym pomysłem: przedstawić nowicjuszowi, który został zmuszony do zostania człowiekiem. Historia „Coelestis” opowiada o kosmitach, którzy zostali zmuszeni do zmiany wyglądu i stania się ludźmi przez wiele lat. Historia opowiada o dziewczynie Katarzynie, która pierwotnie nie była mężczyzną. Okazuje się, że fabuła opiera się na tym, jak kosmita rozwija w sobie „obce” cechy. Ważne jest, aby zrozumieć, że nie mamy pojęcia, jak obcy myślą lub wyglądają, więc każda historia opiera się na fantazji i jest odpychana przez ludzką naturę. W powieści Stanisława Lema „Solaris” kwestia pokonania niemożliwych luk komunikacyjnych kończy się smutną porażką.
Komunikowanie się z heptapodami w „Przybyciu” wywołuje przyjemne uczucia, ponieważ ludzie są przekonani, że obcy są prawdziwi i są na tym samym poziomie komunikacji. Centralnym miejscem w fabule jest niuans języka, który wzmacnia poczucie rzeczywistości.
Kiedy główna postać pisze słowo „osoba” na tablicy w „Przybyciu”, trzyma lustro dla heptapoda. I chociaż odbite stworzenie ma macki, w tych przybyszach jest wiele cech ludzkich.
