W lipcu 2015 r. Zdjęcia planety karłowatej Plutona i jej księżycowego satelity Charona zostaną uzyskane z bliskiej odległości, gdzie naukowcy mogą rzeczywiście zobaczyć, co od dawna jest przedmiotem ich hipotez.
Jeden z ostatnich przedstawionych pomysłów sugeruje, że podczas zderzenia, w wyniku którego Pluton i Charon najwyraźniej się uformowali, nastąpiło silne nagrzewanie rdzenia Plutona, które okazało się wystarczające, aby stworzyć w nim ocean płynnej wody i utworzyć mały świat z krótkotrwałym układem płyt tektonicznych ten na Ziemi.
„Przewidujemy, że gdy sonda kosmiczna New Horizons (New Horizons) NASA zbliży się do Plutona, zobaczymy dowody starożytnej aktywności tektonicznej”, powiedział Brown University, USA, naukowiec Amy Barr. ), współautorka nowego artykułu, którego była współautorką z profesorem geologii Jeffreyem Collinsem w najnowszym numerze magazynu Icarus. Mówiąc o „starożytnej” działalności, Barr odnosi się do tego, co wydarzyło się w ciągu pierwszego miliarda lat historii Układu Słonecznego.
Pluto składa się z płynu przeciw zamarzaniu?
Barr i Collins zaproponowali model systemu „Pluton-Charon” oparty na założeniu, że początkowe zderzenie dwóch ciał uwolniło wystarczająco dużo ciepła, aby stopić rdzeń Plutona i stworzyć ocean, który mógłby „żyć” pod skorupą lodu do naszych czasów. „Po utworzeniu oceanu w ciele lodowym trudno jest się go już pozbyć”, mówi Barr. „Ponieważ ten ocean zamarza, pozostała w nim ciekła część jest coraz bardziej wzbogacona w sole i amoniak, które służą jako środek zapobiegający zamarzaniu”. jest możliwość powstawania oceanu lodowych płyt tektonicznych na powierzchni Plutona.
„Najważniejszą rzeczą, jaką wiemy, jest to, że moment pędu powinien być utrzymany w miarę ewolucji systemu” - powiedział Barr. Biorąc pod uwagę ten fakt, naukowcy wymodelowali różne scenariusze rozwoju zdarzeń w zależności od tego, gdzie orbita Charona znajdowała się bezpośrednio po zderzeniu, ponieważ nikt tak naprawdę nie zna jego pierwotnej pozycji. Jednocześnie sprawdzając każdy scenariusz, zobaczyli, że orbita Charona stopniowo przesuwa się na zewnątrz w czasie, tak jak ma to miejsce na orbicie Księżyca wokół Ziemi.
W czasie, gdy Pluton i Charon byli bliżej i wciąż zbyt gorąco po ich zderzeniu, przyciągnęli się do siebie znacznie mocniej i dlatego w rezultacie mieli wygląd podobny do jaja. Ale kiedy Charon przeszedł na emeryturę, Pluton stał się bardziej kulisty. Zmiana kształtu powierzchni lodu miała go złamać i stworzyć wady - wyraźne oznaki aktywności tektonicznej.
„W rozważanych scenariuszach możliwe było stworzenie więcej niż wystarczającej liczby różnych rodzajów warunków stresowych, aby symulować wszystkie rodzaje cech tektonicznych” - podsumowała Amy Barr.
